Анатолій Балуценка
57 ПАДЗЯКА
Удзячны вельмi Вам, што позiрк хцiвы
Адвесцi ўбок ад Вас нiяк не змог,
Хвалюе сэрца выгляд ножак мiлых
I стрэлачкi капронавых панчох.
Удзячны я, што постаць дарагая
Жаданне выклiкае зноў i зноў,
Маё жыццё чароўнасць аздабляе,
Хаця яна – не палкая любоў.
Жыцця дарунак – моцна хвалявацца
I радасна з пажаднасцю глядзець,
Як прыгажосцю здольны захапляцца
I здатны не абы-чаго хацець.
Ў душы пяшчота пацячэ ракою,
Адновiцца у сэрцы маладосць,
Дзiвосны цуд, калi няма спакою,
Жаночая хвалюе прыгажосць.
Становiцца на свеце жыць цiкава,
Як ад красы ў душы узнёслы стан,
Спарней iдзе ад весялосцi справа,
Знiкае раўнадушнасць, як туман.
Цудоўна, што на позiрк пажаданы
Усмешкай адгукнулiсь Вы ў адказ,
Натхнення ўзлёт адчуўся нечаканы,
Я дзякую за шчодрасць палка Вас!
2.12.1992
158 МАЯ
ГЕРАIНЯ
Прыемна маладосць хвалюе,
Хаця мая даўно прайшла,
Вясны натхненне сэрца чуе,
Пакуль не стрэлася зiма.
Ад прыгажосцi асалода,
Калiсьцi ты такой была,
Няўмольны час, i вельмi шкода,
Што хутка маладосць прайшла.
Хоць надта вiдавочна змена,
Мiнае сталасцi мяжа,
Для маладосцi неадменна
Ў грудзях юнацкая душа.
Як маладосць яшчэ рэальнасць,
Яе патрэбна зберагаць,
З ёй не згасае актуальнасць:
Бясконца хочацца кахаць!
Прыемна маладосць хвалюе,
Ёй след належнае аддаць,
Але заўсёды не чужую,
Сваю каханую кахаць.
Калi кахання цуд грунтоўна
Душу хвалюе перш-наперш,
Красе жанчыны, безумоўна,
Прысвячаны мой будзе верш.
20.09.1993
173 ЦВЕТ
КАХАННЯ
Вясна iдзе! Хвалюючыя словы,
Цяпло змяняе навакольны свет,
Душу чаруе дзiўны цвет вiшнёвы
I яблынь белы i пунсовы цвет.
I настрой ўраз становiцца вясёлы,
Вясной ёсць шмат для радасцi прычын:
Мужчынскi позiрк, яшчэ ўзiмку кволы,
Агнём заззяе ад красы жанчын.
Чаруе вiшнi цвет i птушак спевы,
Душа страчае ад вясны спакой,
Iдуць жанчыны, нiбы каралевы,
I не знайсцi вакол красы такой.
Спакой зiмовы назаўжды пакiне,
Душу запоўнiць неспакой да дна,
Прычына ёсць адна: спаднiцы мiнi,
Хаця здавацца можа, што вясна.
Спадае цвет вясновы белым снегам,
Вясна даруе дзiўны ўзнёслы час,
Пачуццi ў душах адгукнуцца рэхам,
Касцёр кахання запалае ўраз.
Вясна iдзе! Цудоўная нагода,
Каб у душы расцвёў кахання цвет,
Даруе шчодра ўзнёслы час прырода,
Вясна змяняе погляды на свет.
23.09.1993
315 ЛЕПШАЕ
ДЗIВА
Чароўны свет, цудоўна ўсё навокал,
Куды нi глянь, такое хараство!
I на красе адпачывае вока,
Прыродай дзiва створана было.
Прырода наваколле утварыла,
Твор вабны будзе iснаваць павек,
Сярод ўсяго – вянок тварэння, дзiва:
Разумны i прыгожы чалавек.
Чаруе ўсё: вада, зямля i неба,
Лугi i горы, рэкi i лясы,
Для радасцi краса прыроды трэба,
Ствараецца натхненне ад красы.
Вакол шмат вельмi рознай прыгажосцi,
Ды прыгажосць ёсць ўсёй красы ярчэй,
Не параўнаць з ёй штосьцi i кагосьцi,
I ад яе не адарваць вачэй.
Краса сама прыходзiць стала ў госцi,
Яна заўжды падарак для мужчын,
Няма на свеце лепей прыгажосцi,
Чым вабная, як цуд, краса жанчын.
Ад прыгожосцi ў сэрцы захапленне,
З жанчынамi нам па жыццю iсцi,
Было каб шчасным кожнае iмгненне,
Бо лепей дзiва ў свеце не знайсцi.
29.11.1993
342 ПРЫГОЖЫМ
Прыгожая, падобна на сунiчку,
Прыходзiлась ёй столькiм адмаўляць,
Што перайшла адмова хутка ў звычку,
А ў вынiку няма каго кахаць.
Красунi цяжка вызначыцца з доляй,
Прыгожую ўсе хочуць пакахаць,
Паклоннiкаў становiцца ўсё болей,
Нялюбым след бясконца адмаўляць.
I цэлы час здаецца, безумоўна,
Абавязкова прынц належыць iм,
Ды так чынiць няспынна бессэнсоўна,
Бо шчасцем раскiдаюцца сваiм.
Красунi часта шчасце прапускаюць,
Бо прыгажосць iм пыху надае,
Рэальнасцi зусiм не адчуваюць,
Шануючы амбiцыi свае.
Красою карыстацца след умела,
Прыдатнай каб не перайсцi мяжы,
Бо прыгажосць – не толькi формы цела,
А надзвычайна добры стан душы.
Як падарыла прыгажосць прырода,
То скарыстацца мудра трэба ёй,
Спаткаецца заўсёды перашкода,
Каб развiтацца з доляю сваёй.
9.12.1993
350
БЕЛАРУСКАЯ КРАСУНЯ
Краса жанчыны – для душы натхненне,
I нельга не спаткацца з ёю зноў,
Бярэ ў палон ў адзiнае iмгненне,
I назва ў паланення ёсць: любоў.
Прырода беларуская цудоўна:
Лугi ў расе, азёры i лясы,
Ды прыгажосць жанчын мiлей ўсё роўна,
Няма на свеце больш такой красы.
Красунi беларускiя! Прыемны
Валосся лён, ў вачах блакiт нябёс,
Заўжды краса з каханнем неад'емны,
Падараваў i мне красуню лёс.
З чым параўнаць красу тваю, не знаю,
I вобраз з кiназорак твой ляплю,
Цябе сярод прыгожых вылучаю,
Напэўна, ад таго, што ўжо люблю.
Бягуць гады iмклiвыя бясконца,
Гады пяшчоты, радасцi, пакут,
Але ты для мяне – як ззянне сонца,
Бо падарыла мне кахання цуд.
Агонь чароўны ў сэрцы запалiла,
I з той пары кахаю палка я,
Мая ты радасць, дарагое дзiва,
Красуня беларуская мая!
15.12.1993
377 ДАЛЁКАЯ
ЗОРКА
Я неаднойчы марыў аб табе:
Прыгожай, белатварай, сiнявокай,
Пакуль яшчэ душа мая ў журбе,
Ты стала маёй зоркаю далёкай.
Наблiзiцца хацеў к табе не раз,
Каханню каб надаць i моц, i крылы,
Чакаў: сустрэну радасны адказ,
Ды чуў заўжды аднолькавы, нямiлы.
Кахаю, ды трываць яшчэ магу,
I ты мяне цяплом сагрэеш з часам,
Святло далёкай зоркi зберагу,
Надзею пешчу: ўрэшце, будзем разам!
Ды на красу гляджу пакуль здалёк,
Чаруе платанiчнае каханне,
Але яшчэ зраблю рашучы крок,
Каб аба мне змянiла меркаванне.
Ў душы нязгасны доўжыцца пажар,
Гляджу на непаўторны цуд дзявочы,
На белы, ў залатых кучарах, твар,
На сiнiя, нiбы азёры, вочы.
Нясуць кахання крылы ўвышынi,
Каб дакрануцца да жаданай зоркi,
Але бягуць бязрадасныя днi,
Бо вынiк ад майго кахання горкi.
13.10.1994
378 НАТХНЕННЕ АД КРАСЫ
I мы былi калiсьцi маладымi,
I моцна ў жылах бушавала кроў,
Хоць час мiнуў, не сталi мы другiмi:
Нас клiча па-ранейшаму любоў.
Хай час iдзе, i памянялась цела,
Калi душа засталась маладой,
Як i раней, кахаць жадае смела,
Агiдны для душы пакуль спакой.
Iдуць красунi, не даюць спакою,
I сэрца б'ецца ад красы хутчэй,
Калi глядзець на прыгажосць вясною,
Не адарваць ад вабных форм вачэй.
То пагляджу налева, то направа,
Душа пяшчотай поўнiцца да дна,
Краса вакол – на свеце жыць цiкава,
Бо у жыцця вышэйшая цана.
Бягуць гады няспынна i нябачна,
Нiбы збягае ў рэчцы плынь вады,
Заўсёды адчуванне лепей значна,
Калi душой бясконца малады.
Няхай гады iмчацца, нiбы конi,
Цудоўнае жыццё ва ўсе часы,
Хаця даўно сiвымi сталi скронi,
Ды здатны мець натхненне ад красы!
13.10.1994
381 ЖАНОЧЫ ТВАР
Душа спявае ад юнацкiх мар,
Гляджу упарта маладым у вочы,
Палае ў iх агеньчыкаў пажар,
Вясёлы вельмi юны твар дзявочы.
Няма у iм нi суму, нi турбот,
Заўжды iдзе красуня хадой цвёрдай,
Нiбы гатова пачынаць палёт,
I выглядае незачэпай гордай.
Карэнным чынам выгляд зменiць час,
Iснуе вельмi важная прычына,
Твар сумны, позiрк палкi цалкам згас,
I выглядае стомлена жанчына.
Не кожнай шчасце прапануе лёс,
А шчодра дорыць вечную трывогу,
Бо шмат нягод ў жыццi i шмат пагроз,
Здабыць над iмi нельга перамогу.
Былых шчаслiвых весялух шкада,
Iдуць пакорным i бязвольным крокам,
Сустрэлася бясконцая бяда,
А шчасце абышло далёкiм бокам.
Шмат здатны расказаць жаночы твар,
Туга на iм, як не збылiся мары,
Калi прыйшоў ў душу кахання дар,
То радасць вылучаецца на твары.
15.10.1994
455 МАЯ
БЕЛАРУСАЧКА
Зямля пачала ў цвет вясновы убiрацца,
Упершыню тваю красу пабачыў я,
Нiяк не змог у прыгажосць не закахацца,
Ты – беларусачка чароўная мая!
Пасля зiмы прырода хутка ажывала,
Ў праменнях сонца сагравалася зямля,
I ў першы раз пацалавацца згоду дала
Ты, беларусачка жаданая мая!
Усё наўкол ад кветак яблынь пабялела,
Чароўней стала прыгожосць твая ўдвая,
На свет вачамi закаханымi глядзела
Ты, беларусачка прыгожая мая!
Ва ўзнёслы час пялёсткi цвету ападалi,
Каханне наша мацавалась спакваля,
З табой прызналiсь, што ўзаемна пакахалi,
Ты – беларусачка цудоўная мая!
Прайшлi гады, i белы снег нам лёг на скронi,
Мы – неразлучная адзiная сям'я,
Тваю руку трымаю з радасцю ў далонi,
Ты – беларусачка надзейная мая!
Бо мы прымусiлi час хуткi супынiцца,
Як i раней было, кахаю палка я,
Бо моцна б'е кахання чыстая крынiца,
Ты – беларусачка каханая мая!
17.12.1994
460
ПРЫГАЖОСЦЬ ПРЫГАЖОСЦI
Прырода ўсё прыгожым утварыла,
Але iснуе вельмi шмат прычын,
Каб вылучыць яе вянец i дзiва
З ўсёй прыгажосцi: прыгажосць жанчын.
Глядзець прыемна на лясы i горы,
На рэчку з залатым пяском на дне,
На белы парус у блакiтным моры,
Ды на жанчын глядзець прыемней мне.
Птушыны спеў люблю пачуць на золку,
Калi вясною гнёзды птушкi ўюць,
Рулады льюцца дзiўныя без змоўку,
Ды лепей спеў жаночы мне пачуць.
Гляджу на свет i радасць адчуваю,
Як сонца кiне прамянi наўкол,
I шчасце грудзi мне перапаўняе,
Ды радасней жаночая любоў.
Ўначы ў нябёсах ярка зоркi ззяюць,
Як на далонi, блiзенька ляжаць,
I сэрцам я iх побач адчуваю,
Ды поплеч лепш жанчыну адчуваць.
Няма на свеце лепей прыгажосцi,
Чым прыгажосць чароўная жанчын,
Мо, погляд мае процiлеглы хтосьцi,
Але для спрэчкi не знайсцi прычын.
18.12.1994
569 КРАСА ДУШЫ
Краса! Яе прыемна
вельмi бачыць,
Яна – як асалода для душы,
I хочацца цуд казачны адзначыць,
Аб ўзнёсласцi складаюцца вершы.
Краса чаруе, як глядзець вачамi,
Цудоўней адчуваць душой яе,
Багата надта розных душ мiж намi,
Але iмпэт не кожная дае.
Краса жанчын! Яна заўжды адносна,
Бо чалавек i з цела, i з душы,
Пагана, як характарам нязносна,
Хоць целам з эталонам на мяжы.
Бясспрэчна, лепш краса душы i цела,
Ды зрэдку разам можна ўсё набыць,
Галоўнае, каб вернай быць умела
I горача магла павек любiць.
Ды, як амаль няма красы у цела,
Але душа – прыгожая вясна,
Ўраз долю ёй даверыць можна смела,
Бо самая прыгожая – яна.
Мець ад красы цялеснай можна шкоду,
Калi ў душы красы амаль няма,
Надыдзе хутка горкi час разводу,
Надзея шчасце мець мiне дарма.
18.02.1995
641
БЯСЦЭННАЕ ДЗIВА
Я прайшоў цэлы свет, бачыў шмат у жыццi,
Дзіўны цуд ўпершыню сустракаю!
Па жыццю з прыгажосцю жадаю iсцi,
Бо цябе незваротна кахаю!
Клiнам свет на табе ўраз сышоўся цяпер,
Ды заўжды клiнам клiн выбiваюць,
Я кахаю цябе, мне, нарэшце, павер,
Тым нялёгка трываць, што кахаюць.
Як пабачу цябе, расхвалююсь заўжды,
Бо падобных нiколi не бачыў,
I мiналi мае бестурботна гады,
Ды цябе сярод iншых адзначыў.
Залатога валосся цуд дзiўны люблю,
Постаць статная позiрку мiла,
Спадзяваюсь, знайшоў цяпер долю сваю
I хачу, каб мяне палюбiла!
Як пабачу цябе, сэрца рвецца з грудзей,
Шчасце ўзнёслае ты падарыла!
Я жадаю ў каханнi прызнацца хутчэй,
Для мяне ты – бясцэннае дзiва!
Прычакаю: ў адказ зможаш ты пакахаць,
Няхай сэрца тваё адгукнецца!
Я цярплiва магу вельмi доўга трываць,
Хай мне доля ласкава ўсмiхнецца!
18.03.1995
650
НЕПРЫГОЖАЯ
Цi вiнаватая, што непрыгожая?
Але магу i я прыгожай стаць!
Здарылась дзiва каб, хто дапаможа мне?
Мяне хто можа шчыра пакахаць?
Не выгляд буду хай я непрыгожая,
Ды прыгажосць не будзе доўга грэць!
Затое я душой заўжды харошая,
Прыгожую душу патрэбна мець!
Каханне ўраз прыйшло, i я змянiлася
I не магу цяпер сябе пазнаць!
Бо змена к лепшаму са мной здарылася:
Цудоўна быць каханай i кахаць!
Каханне добрае, заўжды чароўнае,
I здатна дзiўны цуд з людзьмi тварыць,
Каб шчасце мець ў жыццi, яно галоўнае.
З каханнем непрыгожым люба жыць!
Хоць непрыгожая, але шчаслiвая,
За прыгажосць нiхто не дасць граша,
Калi прыгожая, але сварлiвая,
Ў прыгожым целе брыдкая душа.
Ды прыгажосць, як цуд, не ўсiх знаходзiла,
I не наесцiся з яе блiноў,
Непрыгажосць мая зусiм не шкодзiла.
Краса душы – на ўсё жыццё любоў!
20.03.1995
686
НЕПАРАЎНАЛЬНАЯ КРАСА
Прыгожы свет раскiнуўся чароўна,
Вакол краса – вачэй не адарваць!
Ды не магу яго красу ўсё роўна
З дзявочай прыгажосцю параўнаць!
Дзiвосны цуд усход i захад сонца
Цi чарада бялюткiх аблакоў!
Але краса жаночая бясконца
Даруе i натхненне, i любоў.
Як прыйдзе ноч, у яркiх зорках неба,
Яны чаруюць, вабяць i гараць!
Але далёкiх зорак мне не трэба,
Жанчыну значна лепей пакахаць!
А як цудоўна выглядае мора,
Глядзiш на хвалi – хочацца спяваць!
Хвалюе невядомая прастора,
Жанчыны болей здатны хваляваць!
Красою клiчуць горныя вяршынi,
Калi на iх яшчэ ляжаць снягi,
Так i каханне палкае астыне,
Выбраннiцу як пакахаў другi.
Прыгожы свет, як вабны цуд, чароўны,
Каб шчасце мець, iснуе для мужчын
Сярод усiх адзiн аб'ект галоўны:
Краса непараўнальная жанчын!
3.04.1995
740 ДАЛЁКIЯ
ЗОРКI
Здалёк занадта вабна зоркi свецяць,
Лагодна i пяшчотна зiхацяць.
Што можа лепей быць на белым свеце?
Iх хочацца бясконца назiраць.
Але святло чаруе, як далёка,
Iсцi да зоркi – прычакаць бяды,
Бо вады бачыць вельмi добра вока,
Ды зорка здатна абпалiць заўжды.
Здалёк, як цуд, прыемныя жанчыны,
Ад ўсёй душы iх хочацца кахаць,
Здаецца, што няма зусiм прычыны,
Каб боль i смутак ад красы пазнаць.
Ўдалечынi прыгожая жанчына,
Павiнна i душой чароўнай быць,
Але, калi наблiзiцца мужчына,
То ў полыме, як матылёк, згарыць.
Прыемна грэе полымя кахання,
Ды надта пячэ полымя абраз,
Бо хутка пройдзе ўцехi адчуванне,
Як абгараюць крылы шчасця ўраз.
Каб не зрабiць сабе вялiкай шкоды,
Ўпрыглядку зорку лепей пакахаць,
Наблiзiцца як да яе, заўсёды
Ў агнi няшчадным мары абгараць.
19.04.1995
747 НОЖКI
Калi пачуццi у душы палаюць,
I ножкi здатны моцна хваляваць,
Ды постаць вочы пiльна аглядаюць,
Душы бясконца хочацца кахаць.
Прыемна жыць, душа як маладая!
Як прыгажосць цiкава назiраць,
То цягнецца яшчэ пара такая,
Што шчасця можна ад жыцця чакаць.
Прыемна вельмi вабнае пабачыць,
Няма нiчога ножак прыгажэй!
Як здатны прыгажосць яшчэ адзначыць,
На свеце жыць прыемней i лягчэй.
Даруе шчодра прыгажосць натхненне
I ўдосталь дадае жыццёвых сiл,
Калi красу пабачыць ёсць iмкненне,
Душа ўзлятае, хоць не мае крыл.
Калi душу бярэ ў палон каханне,
Павольней значна час жыцця бяжыць,
Ёсць радасцi бясконцай адчуванне,
I хораша на белым свеце жыць.
Хачу, каб хвалявалi мяне ножкi,
Бяда, калi душу спаткаў спакой,
Калi яны бянтэжаць, нават трошкi,
Адкрые позiрк скарб душэўны твой.
21.04.1995
870 РАДАСНАЕ
IМГНЕННЕ
Выпадак калi дае нагоду,
Хоць ён выпадае не заўжды,
П'ю ад прыгажосцi асалоду,
Як ў гарычыню глыток вады.
Калi ранкам першае праменне
Ярка ззяе ў кропельках расы
Цi ў душу ўрываецца натхненне
Ад дзявочай, нiбы цуд, красы.
Нельга ад красы адвесцi вочы,
Вабiць лес сасновы i лугi,
Ды душу ўзнiмае стан дзявочы,
Стан прыемны, сэрцу дарагi.
Мне красы заўсёды недаволi,
Яна ў змозе радаваць душу,
Лашчу вокам я рамонкi ў полi,
На крсунь з цiкавасцю гляджу.
Ад красы становiшся рахманы,
Добры ў сэрцы застаецца след,
Як ад хмелю, ўзрушаны i п'яны,
Пэўна, што краса ўратуе свет.
На красу гляджу я з захапленнем,
Як вясёлка, вабiць дзiўны цуд,
I натхняюсь радасным iмгненнем,
Бо чысцей навокал шэры бруд.
13.06.1995
879
ПРЫГАЖОСЦЬ
Прыемна прыгажосць пабачыць,
Краса – не вельмi часты госць,
Ды надта радасна адзначыць,
Калi яна, на шчасце, ёсць.
Краса, наогул, ёсць заўсёды,
З ёй сустракацца мне прыйшлось,
Красы багата у прыроды,
Ды лепш жанчыны прыгажосць.
Жанчын цудоўных сустракаю,
Ўраз позiркам красу лаўлю,
I падсвядома выбiраю
Так каралеву я сваю.
Гляджу направа i налева,
Хоць важкiх i няма прычын:
Мо, дзе праходзiць каралева
Прыметная сярод жанчын?
I цуд натхнення адчуваю,
Ў жыццi найлепшыя часы,
Як асалоду атрымаю,
Душа ўзлятае ад красы.
Чаруе прыгажосць заўсёды,
У ёй магутнасць ўсiх жанчын,
Няма прыемней нагароды
Красой натхняцца для мужчын.
17.06.1995
950 ЦУДОЎНЫЯ
РАБIНЫ
Гронкi цалкам налiла рабiна,
Сярод зеленi чырвань агню,
Пагляджу на красу, i няспынна
Гронкi радуюць ўяву маю.
Разнастайная вельмi прырода,
Але беднай была б без рабiн,
Хто не бачыў рабiн, вельмi шкода,
Той не бачыў прыгожых мясцiн.
Як каралi, звiсаюць з iх гронкi,
Прыгажэй i ярчэй журавiн,
Ўраз знаток зачаруецца тонкi
Аганькамi прысады рабiн.
Лiст разны i, як сонца, каралi,
Прыгажосць незямная рабiн!
Гронкi дзiўнай красой закраналi,
Для натхнення няма лепш часiн.
Прыгажосць! Яе вынiк выдатны,
Бо заўжды расхвалюе яна,
Калi ўжо да красы звыкнуць здатны,
То душа зачарствела да дна.
Як душа растрывожыцца ў стане
Ад цудоўных рубiнаў рабiн,
Той з трывожнаю радасцю гляне
На прыгожых чароўных жанчын.
22.07.1995
1014 ЗОРКI
Заўсёды пры нагодзе зоркi рады
Сябе усебакова паказаць,
Каб iншым сваiм ззяннем даць парады,
Як добра i прыгожа выглядаць.
Бо зоркам падабаецца свяцiцца,
Бясконца красавацца на вiду,
А iншым да спадобы прытаiцца,
Каб не наклiкаць лiшнюю бяду.
Па-рознаму сябе паводзяць людзi,
У кожнага характар ўласны свой,
Нахабны з часам вельмi сцiплым будзе,
Калi ўжо развiтаецца з красой.
Ў час зорны зоркi любяць вызначацца,
Мiльгаць чароўна ззяннем залатым,
А iншым лепш ад мiтуснi схавацца,
Ды ў зорак знiкне прыгажосць, як дым.
Ўсе розныя, i быць iнакш не можа,
У стос вялiкi склалiся гады,
Але ад зорак на душы прыгожа,
Ад iх iмпэт у сэрцы малады.
19.08.1995
1022
ДВУХБАКОВАВОСТРЫ МЕЧ
Прыемна вельмi бачыць прыгажосць,
Яшчэ цудоўней ёю карыстацца,
Калi з красой сустрэцца не прыйшлось,
Абавязкова трэба закахацца.
Бо прыгажосць каханай – вабны дар,
Яна нi з чым не можа параўнацца,
Каб шчасце атрымаць ад светлых мар,
Каханню трэба рэалiзавацца.
Ўзаемнае каханне – як вiно,
Хмель моцны ад яго бяжыць па жылах,
Мажлiвасцi дае заўжды яно,
Якiя без кахання не па сiлах.
Калi адказу вабнага няма,
Уплыў пачуцця для душы нязгасны,
Ды радаснай пары чакаць дарма,
Бо ад кахання, як iзгой, няшчасны.
Краса каханай – лепшая з украс,
Але кахаць – працэс не вельмi просты.
Наперадзе якi чакае час?
Кахаць красунь – меч двухбаковавостры.
24.08.1995
1032 ЖАНОЧАЯ
КРАСА
Спакою не дае i даць не можа
Маёй душы адметная краса,
Люблю глядзець, калi вакол прыгожа:
На белы грыб ў квяцiстых верасах,
На лес сасновы i на яблынь кроны,
Калi на iх, як снег, бялюткi цвет,
На сенажаць, дыван яе зялёны,
Чаруе прыгажосцю Боскi свет.
Люблю глядзець на месяц i на сонца,
На плынь ракi i вабнасць берагоў,
Душу у змозе хваляваць бясконца
Блакiт i купкi белых аблакоў.
Натхняе залатое поле ў жнiўнi
I чырвань лiстападаўскiх лясоў,
I чэрвеньскiя радасныя лiўнi,
Хачу красу зямлi пабачыць зноў.
Душа быць абыякавай не можа,
Як ззяе дыяментамi раса,
Бясспрэчна, у прыроды ўсё прыгожа,
Ды мне мiлей жаночая краса.
29.09.1995
1153
ПАБАЧЫЦЬ КРАСУ
Глядзеў проста i нават будзённа,
У яе не адзначыў красы,
З ёй знаходзiўся побач штодзённа,
Ды змянiлiся раптам часы.
Замест будняў адчуў ў сэрцы свята,
Непаметна каханне прыйшло,
Прыгажосцi пабачыў багата
Там, раней дзе яе не было.
Рэчаiснасць каханне змяняе,
Прыгажосць можна ў ёй адшукаць,
Той не знойдзе, хто проста шукае,
Каб знайсцi, трэба толькi кахаць.
Бо каханне красу праяўляе,
Не кахаеш – не бачна яна,
Яе бачыць, хто палка кахае,
Бо не целу краса аддана.
Прыгажсць у душы захавана,
Каб другую душу адчынiць,
Каб пабачыць яе, як з экрана,
Трэба толькi каханне дарыць.
28.10.1995
1444
ЧАРОЎНАЯ ТРЫЯДА
Рубiны губ, вачэй тваiх валошкi
I броваў тонкiх вабная дуга,
Калi цябе не бачу, нават трошкi,
У сэрцы хваляванне i туга.
Пабачыць палка любы твар жадаю,
Ў душы выразна чую неспакой,
Пяшчотна ўжо даўно цябе кахаю,
Зрабiла ўсе сезоны ты вясной.
Пазнаў знянацку я кахання дзiва,
Ураз ласкавы позiрк паразiў,
Ты мне ў душы паходню запалiла
I узняла надзеi ветразi.
Надзею ў сэрцы маю i каханне,
Але i веру хочацца прыдбаць,
Што прыйдзе час пяшчотны мiлавання:
Рубiны i валошкi цалаваць.
Каб шчасце мець, адна iснуе мера,
I да мяне шчаслiвы час прыйшоў:
Каханне i надзея ёсць, i вера –
Чароўная, як цуд, трыяда слоў.
15.03.1996
1473 КРАСА ЖАНЧЫН
Краса жанчын! Што можа быць мацней,
Каб прыцягнуць мужчынскую увагу?
Зрабiць не здатны лепей чарадзей,
Не падуладна моц такая магу.
Але чаму прыгожыя не ўсё?
Краса – заўсёды тэма мар высокiх,
Мужчыны пакараюцца красе.
Краса жанчын! Яна згубiла многiх.
I у адной ўсё ёсць, што i ў другой,
Не кожная ўсё ж здатна спадабацца,
Мужчыны ўсе палююць за красой,
Краса пртрэбна iм, каб закахацца.
У кожнага адзiны выбар свой,
Ды непрыгожым нос не трэба вешаць,
Прыгожай можна добрай быць душой.
Краса жанчын! Яна iм ўсiм належыць.
Краса – найгалаўнейшая з прычын,
Спатканне прыгажунi каб прызначыць,
Чаруе моцна прыгажосць жанчын,
Ды здатнасць трэба мець яе убачыць.
12.07.1996
1518
ЦIКАВАСЦЬ
За звыклы гарызонт пайсцi цiкава,
Каб новы краявiд пабачыць там,
Што бачым стала, нам даволi мала,
Iмкнемся к незнаёмым берагам.
Калi глядзiш з цiкавасцю на ножкi,
Ёсць сэнс яшчэ убачыць шэраг змен:
Каб карацей была спаднiца трошкi,
Яна хай будзе не нiжэй кален.
Калi на пляжы тыя ж ножкi бачыш,
На поўную, аж болей, даўжыню,
Цiкавасцi цудоўнай не адзначыш,
Павiнна быць разыначка ў меню.
Ў жанчыне вабiць пэўная загадка,
Бо без сакрэту спакушаць дарма,
З цiкавасцi былой лунае згадка,
Бо гарызонта новага няма.
За звыклы гарызонт пайсцi цiкава,
Ды, каб было каханне на гады,
Цiкавасць моцна, як ланцуг, трымала,
Жанчыне новай трэба быць заўжды.
17.08.1996
1624 АМАТАРЫ
ПАЭЗII
Жаночая душа бялей бярозы,
Хоць многа адмысловых ў ёй прыкмет,
Але заўсёды значна меней прозы,
Ў душы жанчына кожная – паэт.
Таней i паэтычней адчуванне,
Расчуленасць, бляск крышталёвых слёз,
Жаданне мець чароўнае каханне
I рэўнасць, або цень яе пагроз.
Пачуццяў шмат, бяры пяро паэта,
Пра ўражаннi свае хутчэй пiшы,
Але не ўсiм па сiлах справа гэта,
Чытаць жанчыны любяць больш вершы.
Бо вабiць iх прыгожае чытанне,
Аматары паэзii яны,
Жанчыны любяць вершы пра каханне,
Такiя душы Богам iм даны.
Душа пяе цi разальецца звонам,
Агеньчык яркi у вачах гарыць,
Душа жанчын быць здатна камертонам,
Па годнасцi каб вершы ацанiць.
26.09.1996
1746
ЗАКАХАНАСЦЬ
Мне радасна, як цуд, красуню бачыць,
Час не прайшоў яшчэ мой залаты,
Каб прыгажосць чароўную адзначыць,
Дасюль запал у сэрцы малады.
Патрэбна толькi нейкае iмгненне,
Адчуць каб сiлу ад жаночых чар,
Не замiнае нават i адззенне,
Убачыў – i ў душы гарыць пажар.
Бо дзiўных мар, як хваль, бушуе многа,
Ўдалечыню нясе кахання плынь,
Чаруе невядомая дарога,
На ёй сустрэну мёд або палын?
Ды прыгажосць у шлях упарта клiча,
I з губ збягае шмат пяшчотных слоў,
Заззяе сонцам радасць на аблiччы,
Хоць закаханасць, пэўна, не любоў.
Прыемна па душы красуню бачыць,
I закаханасць радасна адчуць,
Ад прыгажосцi не магу iначай,
Красунi мець спакой мне не даюць.
23.10.1996
1796 СПАТКАЦЬ ПРЫГОЖАЕ
Мы лепшае дакладна адзначаем,
Яно пяшчоту у душу дае,
Звычайнага амаль не памячаем
Цi думаем: яно не для мяне.
Бо лепшае даруе асалоду,
Уражаннi цудоўныя нясе,
Яно – як нагарода, i нагоду
Сустрэцца толькi з iм шукаюць ўсе.
Ды лепшае да болю асабiста,
Няма сяброў на колер i на смак,
Што для адных цудоўна ды iскрыста,
Другiм не падабаецца нiяк.
Красунi прыгажосць – жыцця украса,
Бо без красы б свет цалкам шэрым стаў,
А шэрасць для любой душы – абраза,
Прыемна, як цудоўнае спаткаў.
Краса жанчын бясконца вабiць вока,
З душы здымае горкiх дум iржу,
I мары узнiмаюцца высока,
Ўдалечыню вядуць маю душу.
6.11.1996
1856
КАМЕРТОН ПРЫГАЖОСЦI
Калi сустрэць удасца позiрк хцiвы,
А кожнаму сустрэцца з iм прыйшлось,
У сталасцi ён сэрцу вельмi мiлы,
Бо сведчыць, што не знiкла маладосць.
Краса чаруе, i няма прычыны
Сябе нiяк бабуляю лiчыць,
Калi цiкавасць вабiць да жанчыны,
Ў яе душы каханне здатна жыць.
Хай позiрк, i працягу хай не будзе,
Жаданы позiрк люба адчуваць,
Як у юнацтве, ён хвалюе грудзi,
Як ў маладосцi, хочацца кахаць.
Заўжды быць ўдзячны позiрку павiнны,
Для маладога сэрца важны ён,
Вачэй не могуць адарваць мужчыны,
Iх позiрк – прыгажосцi камертон.
Красуням позiрк адчуваць цiкава,
Бо ў сталасцi не звяла прыгажосць,
Бо позiрк сведчыць: старасць не настала,
Калi бушуе ў сэрцы маладосць.
29.11.1996
1857 ЧАС I ПРЫГАЖОСЦЬ
Прыйшла зiма, наўкол краса якая!
Зямлю пушыстым снегам замяло,
Шкада, бо паступова ён растае,
Час пройдзе, i красы – як не было.
Вясной сады прыгожа расквiтнеюць,
Але мiне зусiм кароткi час,
I знiкнуць кветкi, толькi фрукты спеюць,
Вясновых болей не знайсцi украс.
А летам колер па душы злёны,
Ды назаўжды не зберагчы красы,
Скiдаюць жоўты лiст дубы i клёны,
Бо надышлi асеннiя часы.
Запалiць восень дзiўныя пажары,
Гарыць лiст дрэў чырвона-залаты,
Ды пройдзе дождж, зацягнуць неба хмары,
I стануць на зямлi, яе бруд, лiсты.
Страчае з часам прыгажосць жанчына,
Змагацца ўпарта за яе дарма,
Бо час руйнуе прыгажосць няспынна,
Ды абароны ад яго няма.
30.11.1996
1980 ПРА
НОЖКI
Жаночых ножак як не бачыць?
Неверагодна! Проста смех!
Прыемна прыгажосць адзначыць,
Хоць хцiвы позiрк цяжкi грэх.
Але ж куды ад iх дзявацца?
Яны заўсёды ёсць вакол,
I мусiш моцна хвалявацца,
Бо час спакою не прыйшоў.
Занадта хочацца жанчыне
Зрабiць паказ сваёй красы,
Цудоўна, што iснуюць мiнi
I не праходзяць iх часы.
Iдуць красунi, бачаць вочы,
Ды час мiнуў мой, вельмi жаль,
Цудоўны сiлуэт дзявочы,
Венера кожная амаль.
Шкада, што ўзрост падводзiць трошкi,
Снег ў скронi кiнулi гады,
Але, калi хвалююць ножкi,
Яшчэ душою малады.
14.03.1997
2129 ЗДАЛЁК
Як вабiць сонца i як клiчуць зоры!
Але па iм не зробiш нават крок.
А ноччу след ад месяца на моры!
Краса заўжды бяспечная здалёк.
Нiколi сэрца радасць не пакiне,
Бо выгляд прыгажосцi дарагi,
Здалёк цудоўны айсбергаў вяршынi,
На горных схiлах вечныя снягi.
Ў душы ад прыгажосцi ўздым няспынны,
Ды побач здатна даць краса урок,
Ўсяго мiлей прыгожыя жанчыны,
Але, калi на iх глядзець здалёк.
Краса заўсёды зблiзку небяспечна,
Няўтульна яе побач адчуваць,
Душу краса хоць моцна вабiць вечна,
Яе здалёк прыемней назiраць.
11.07.1997
2130
ПРЫГАЖОСЦЬ ЖАНЧЫН
Прыгажосць жанчынам робiм мы, мужчыны,
Iм прыемна позiрк хцiвы адчуваць,
Як сланечнiк к сонцу, голавы павiнны
Паварочваць хутка, каб красу ствараць.
Было б вельмi сумна, каб не памячалi
Як iдзе красуня ў лепшыя часы,
Прыгажосць жанчыны каб не адзначалi,
У жанчын, напэўна, менш было красы.
I жанчыны многа пацярпелi б лiха,
Зброя iх паблякла б, боль бы быў ў душы,
Ёсць як хцiвы позiрк, з'явiцца i пыха,
Прыгажосць ствараем, нiбы мiражы.
Нiкуды не дзецца, але ёсць рэальнасць,
Прыгажосць чаруе, нібы маг, мужчын,
Прыгажосць жанчыны – толькi секуальнасць,
Позiркi ствараюць прыгажосць жанчын.
11.07.1997
2141 КОЗЫР
Хвалююць сэрца сцёгны або твар,
Яшчэ мацней прываблiваюць грудзi,
Чароўны i цудоўны божы дар
Уздзеяннем нябожчыка разбудзiць.
Глядзiш, глядзiш i хочацца глядзець,
Ад асалоды дух перахапiла,
Калi, як у Венеры, грудзi мець,
Нястрымная у iх схавана сiла.
Любога вельмi проста пакарыць,
Было бы толькi у жанчын жаданне,
Бо здатны сэрцу радасць падарыць
I запалiць пякельнае каханне.
Жанчынам трэба ведаць козыр свой,
I сцёгны падабаюцца, i твары,
Ды грудзi – наймацнейшы козыр той,
Што ў душах здатны запалiць пажары.
18.07.1997
2321
ЧАРОЎНЫЯ РУСАЛКI
Гляджу я не на кожную жанчыну,
Але, калi ўжо паглядзець прыйшлось,
То атрымаю радасцi данiну,
Бо бачу прыгажосць яе наскрозь.
Не замiнае позiрку адзенне,
Як нават ў шубу ўхутала зiма,
Няма зусiм нiякага значэння,
Адзенне ёсць, або зусiм няма.
З'яўляецца чароўная русалка,
Выходзiць, нiбы здань, з марской вады,
Брыльянту не патрэбная апраўка,
Ад бляску ў сэрцы грукат малады.
Не памячаць красу няма прычыны,
Бо позiркам не перайсцi мяжу,
Цудоўныя анёльскiя жанчыны
Даюць уздым i ўзнятасць у душу.
24.10.1997
2388 АДЗЕННЕ
Адзенне шчыльна затуляе
Красу жанчын – цудоўны дар,
У шубе позiрк заблукае,
Бо бачны толькi мiлы твар.
Калi сукенка на жанчыне,
Хвалюе ўжо грудзей абрыс,
Ахвяру позiрк не пакiне,
Бяжыць па сцёгнах хутка ўнiз.
Прыемна бачыць ножкi ў мiнi,
На ўсю iх даўжыню амаль,
Цудоўней назiраць ў бiкiнi,
Ды iх не носяць скрозь, на жаль.
Адзенне не дае спакою,
Бо вельмi хочацца заўжды
Жанчыну уявiць такою,
Як Афрадзiту ля вады.
22.01.1998
2402 ЖАНОЧЫ
ПОЗIРК
Пранiзваць здатны позiрк, як бураў,
Калi глядзiць у вочы маладзiца,
Нiколi такой моцы не чакаў,
Бо нельга ад яго абаранiцца.
Бо позiрк цiсне, як магутны прэс,
I ад яго страчаецца свядомасць,
Здаецца, д'ябал у душу залез,
I клiча адпраўляцца ў невядомасць.
Упарта позiрк за сабой вядзе,
I не дае навокал азiрнуцца,
I дум няма аб будучай бядзе,
А хочацца з iм побач апынуцца.
Або стары, цi надта малады,
Жаночы позiрк – не занадта многа,
Але такi ён моцны, што заўжды
Павесцi здатны за сабой любога.
10.02.1998
2475 ПРЫГАЖУНI I ПАПЯЛУШКI
Шмат прыгажунь, к iм прыкiпаюць вочы,
I папялушак шмат сярод жанчын,
А кожны мець прыгожую ахвочы,
Не хоча непрыгожых нi адзiн.
Ды не даецца разам ўсё у рукi,
I добрая душа, i прыгажосць,
Без дабрынi чакаюць толькi мукi,
Ад iх любоў змяняецца на злосць.
Каб ад турбот не вельмi хвалявацца,
I мець заўсёды шчасце i спакой,
Лепш не цудоўным тварам любавацца,
А чулаю i добраю душой.
Хоць к прыгажуням вочы прыкiпаюць,
Ды з iмi каб пасля не гараваць,
Няхай прыгожых iншыя шукаюць,
Прыемней папялушак выбiраць.
19.03.1998
2518 КРАСА
ЖАНЧЫН
Няма сяброў на густ i колер,
Яшчэ на водар i на смак,
Каму мiлей лугi i поле,
Каму дубровы i сасняк.
Каму бландзiнка цi брунетка,
Каму чароўная кума,
Або прыгожая суседка,
Адзiных поглядаў няма.
Хто лезе на вяршынi ў горы,
Хто хоча паглядзець здалёк,
Каму мiлей купацца ў моры,
Бо вабiць залаты пясок.
Як на мяне, то ўсё цудоўна,
Перабiраць няма прычын,
Шмат прыгажосцi, безумоўна,
Але люблю красу жанчын.
3.04.1998
2536 ВЯСНА
СПАЗНIЛАСЬ
Вясна, праменi сонца кiне,
Зазелянее ўраз мурог,
Навокал будзе безлiч мiнi,
I шмат прыгожых стройных ног.
Натхненне прыйдзе да мужчыны,
Любоў прыродаю дана,
Ў тым вiнаватыя жанчыны,
Зусiм не сонца i вясна.
Нiколi сэрца не астыне,
Не з'есць ушчэнт пачуццi ржа,
Як хваляванне ёсць ад мiнi,
Як любiць прыгажосць душа.
Вясна, жанчыны, мiнi, ногi,
Ад iх не адарваць вачэй,
Але вясна спазнiлась трохi,
Няхай iдзе яна хутчэй.
13.04.1998
2541 УСЁ РАЗАМ
Лепей ногi або грудзi,
Сцёгны цi прыгожы твар?
Калi разам усё будзе –
Для мужчын цудоўны дар.
Часам вабяць толькi ногi,
Больш прывабнасцяў няма,
Спадабацца будзе трохi,
Ды кахаць такiх дарма.
Калi грудзi – як прыгоркi,
Стома ад любоўных мук,
У кахання прысмак горкi,
Абдымаць не хопiць рук.
Трэба, каб ўсё мелась разам,
Лепей нечага шукаць,
Бо такую, пэўна, з часам
Можна песцiць i кахаць.
15.04.1998
2542 ТРОЙЧЫ
«НЕ»
Ў адказ хай нават тройчы скажа: «Не»,
Але ў палон душу маю забрала,
Няхай не будзе шанцаў у мяне,
Ды бачыць постаць вабную цiкава.
Як сонейка, пяшчотай свецiць твар,
Як зорачкi, яскрава ззяюць вочы,
Ў маёй душы пачаў палаць пажар,
Бо iскру кiнуў позiрк ёй дзявочы.
Мне сумна, як яна ўдалечынi,
Хачу быць побач хоць адно iмгненне,
Каб даравалi радасныя днi
Маёй душы цудоўнае натхненне.
Каметай хай натхненне прамiне,
Ды для душы прыемная нагода,
Хай тройчы у адказ мне скажа: «Не»,
Ды клiча на красунь глядзець прырода.
15.04.1998
2546
ПРЫЦЯЖЭННЕ МIНI
Ад прыгажосцi сэрца не астыне,
Хоць скронi снегам густа замяло.
О мiнi, мiнi! Прыцяжэнне мiнi,
Вас у маiм юнацтве не было.
Калi вясна з жанчын адзенне скiне,
I сэрца палыном не зарасло,
Ў любым узросце расхвалююць мiнi,
Цудоўна, як натхненне не прайшло.
I радасць, як паводка, ўраз нахлыне,
Як быццам паднiмаюсь на крыло,
Глядзець бясконца хочацца на мiнi,
Да iх жаданне позiрк прывяло.
Хай мода цуд чароўны не пакiне,
Каб сэрца ад красы заўжды гуло.
О мiнi, мiнi! Прыцяжэнне мiнi,
Вас у маiм юнацтве не было.
18.04.1998
2550 КАЗАЧНАЯ
ПРЫГАЖОСЦЬ
Глядзiш – як прыгажуня з казкi,
Вачэй нiяк не адарваць,
Няма такой нiводнай краскi,
Красу з чым можна параўнаць.
Ў душу закралася трывога,
Яе няпроста ўтаймаваць,
Краса прызначана ад Бога.
Як мне такую пакахаць?
Няма мяжы майму адчаю,
Але вагацца не прыйшлось,
Здаецца, я ужо кахаю,
Чакаць не здатна маладосць.
Занадта казачны пачатак,
Далей сумленнасць цi мана?
Шмат ў казцы чараў i загадак,
Чым можа скончыцца яна?
19.04.1998
2551 МАЛАЯ
БЕЛАРУСАЧКА
Юлi
Блакiт вачэй – у летнiм полi лён,
Валоссе – нiбы белая кудзеля,
А шчокi, як чырвоналiсты клён,
I галасочак – салавейкi трэлi.
Малая беларусачка мая,
Краса яе чароўная адкрыта,
Такiмi наша поўнiцца зямля,
Iх з iншымi нiяк не пераблытаць.
Ў вачах таiцца сiнь азёрных вод,
На твары – прыгажосць ад заранiцы,
I бровы паразбеглiся ўразлёт,
А губы ўзялi чырвань у сунiцы.
Яе краса – вясновы светлы май,
На вуснах ззяе добрая смяшынка,
Яна ўжо прадстаўляе родны край,
Хаця яшчэ маленькая дзяўчынка.
20.04.1998
2573 ЛЮБIМЫЯ
ВОЧЫ
Глядзеў бы бясконца ў глыбокiя вочы,
Жадаю ўтапiцца у iх ужо я,
Таму раблю вывад занадта прарочы,
Што ты цяпер доля, бясспрэчна, мая.
Даўно твае вочы былi мне знаёмы,
Ды меней была тады ў iх глыбiня,
Цяпер сэрца млее чамусьцi ад стомы,
Ты стала блiжэй для мяне, чым радня.
Глядзеў бы цяпер ў твае вочы бясконца,
Кахання нектар я з крынiц дзiўных п'ю,
Яны ў свет нязнаны мне свецяць, як сонца,
Я вочы твае назаўсёды люблю.
Вачэй вельмi многа дзявочых на свеце,
Твае толькi вабяць мяне глыбiнёй,
Яны доўгi час у мяне на прыкмеце,
Скакаць у iх згодны, як ў вiр, з галавой.
27.04.1998
2578 ШТО ЗАСТАНЕЦЦА?
У столь накiраваны грудзi,
Твар – нiбы сонейка усход,
У сарнаў ног такiх не будзе,
Было так у семнаццаць год.
Ды дадае гады зязюля,
I прападае бляск былы,
Была дзяўчына – ўжо матуля,
Цяпер галоўнае – малы.
Сабе ўжо не хапае часу,
I, як ранковая раса,
Чароўнасць прападзе адразу,
Бывай, дзявочая краса.
Ад працы вены спсуюць ногi,
Перааруць маршчыны твар,
Абвiснуць грудзi да падлогi.
А што застанецца ад мар?
29.04.1998
2785 СКАРЫСТАЦЦА Ў ПАРУ
Як зорачка, як ягадка была,
I каб яе красу хвалiлi, звыкла,
Ды час iдзе, туга ў душу прыйшла,
Бо прыгажосць, як снег вясновы, знiкла.
А прыгажосць – найлепшая з украс,
Таму ў пару ёй трэба скарыстацца,
Яе не зберажэ няўмольны час,
Як ёсць яна, патрэбна закахацца.
Калi ў каханнi шмат перабiраць,
Спаткаюць з часам i туга, i скруха.
Бо хто захоча палка пакахаць,
Калi не дзеўка ўжо, а векавуха?
Як пераспее ягадка – згнiе,
Згарыць iмгненна ў цёмным небе знiчка,
Краса на ўзлёце вабны шанц дае,
Ёй карыстацца быць павiнна звычка.
29.09.1998
2955 ДЗIЎНЫЯ
МАЛЮНКI
Якiя дзiўныя малюнкi!
Заззяе сонейка ўгары,
Вясна, каханне, пацалункi,
Прыемней не знайсцi пары.
Цудоўны настрой не пакiне,
I закiпае ў жылах кроў,
Бо растрывожаць сэрца мiнi,
Таму каханне прыйдзе зноў.
Хвалюе безлiч ног бясконца,
I усмiхнешся без прычын.
Вясну прыносiць мо не сонца,
А вабны выгляд у жанчын?
Якiя дзiўныя малюнкi!
Вясна адлiчвае гады,
Каханне зноў i пацалункi,
Было i будзе так заўжды.
26.01.1999
3137
ЗАХАПЛЕННЕ
Гляджу я ў захапленнi на жанчын,
«Пралюбадзей» – сказаць мне можа хтосьцi,
Зусiм няма для вываду прычын,
Бо проста я – аматар прыгажосцi.
Прыгожыя i рэчкi, i лясы,
Але пачуццi ўсё ж ад iх не тыя,
Бо лепей ў свеце не знайсцi красы,
Чым стройныя жанчыны маладыя.
Знiшчае кветкi руж заўжды зiма,
Iх прыгажосць праходзiць у iмгненнi,
Сезону для красы жанчын няма,
Гляджу на iх ў цудоўным захапленнi.
25.04.1999
3320 ЖАНОЧАЯ
КРАСА
Глядзець на прыгажосць заўжды ахвочы,
Прыгожым нават можа быць палын,
Але блiшчаць ад захаплення вочы,
Калi гляджу на прыгажосць жанчын.
Зрабiла шмат прывабнага прырода,
Ды радасць ад сустрэч ў душы нясу,
Як нечакана здарыцца нагода
Адзначыць незвычайную красу.
Прыгожыя i рэчкi, i азёры,
Палi, далiны, горы i лясы,
Але душа ўсё роўна будзе ў зморы,
Жаночай як вакол няма красы.
5.08.1999
3482 МАТЫЛЁК
Калi фарбы аздобiлi крылы,
Цi ляцiць, цi сядзiць матылёк,
Для душы ён жаданы i мiлы,
Прыгажосць добра бачна здалёк.
Хай у iншых i болей памеры,
Ды прывабнасць шукаць там дарма,
Калi колер аднолькава шэры,
Iх, як быццам, наогул няма.
Так мужчынскае зроблена вока,
Прыгажосць адзначае што крок,
Калi нават занадта высока
У нябёсах ляцiць матылёк.
7.12.1999
3820 НIБЫ
ВЯСНА
Турбуе летняя спякота,
Гняце душу асеннi дзень,
Зiмой ад халадоў маркота,
Хоць ззяе сонечны прамень.
Сезоны я не памячаю,
Нудота мне ад iх адна,
Ды з асалодай адзначаю,
Як за вясной iдзе вясна.
Людзей вакол заўжды багата,
Ды радасць мець няма прычын,
Але ў душы сапраўды свята,
Сустрэць, нiбы вясна, жанчын.
10.05.2000
3838 БЛЯСК
ЗОРАК
Ўначы на небе ззяе безлiч зорак,
Але яны заўжды знiкаюць ўдзень,
Бо небяспеку iм стварае золак,
Iх гасiць першы сонечны прамень.
Яны адны, як каралевы, ззялi,
Былi найпрыгажэйшаю з украс,
Але цудоўны як прамень пазналi,
То скончыўся у iх дзiвосны час.
Як зоркi, маюць дзiўны бляск дзяўчаты,
Праз час ад бляску будзе успамiн,
Вядома, ў тым прамень не вiнаваты,
Што гасне без слядоў краса жанчын.
19.05.2000
3899 КРАСА
Як красуня з пяшчотаю гляне,
Немагчыма спакой зберагчы,
Гаснуць зоркi, як сонейка ўстане,
Ярка хоць зiхацелi ўначы.
I адразу даць хочацца згоду,
Мой спакой атрымае урон,
Халасцяцкую страчу свабоду,
Хай красуня бярэ у палон.
У свабоды заўжды прысмак горкi,
Лепей смак у ранковай расы,
Сонца значна магутней, чым зоркi,
Абароны няма ад красы.
15.06.2000
3906
ВIШАНЬКI
Падлесак малады на ўзгорку рос,
Сасоннiк пападаўся вельмi рэдкi,
Мiж беластвольных прыгажунь-бяроз
I вiшня распусцiла свае кветкi.
Вясной на вiшню не было атак,
Ды вiшанькi, як зорачкi, заззялi,
За iх красу i за цудоўны смак
Галiнкi ўсе бязлiтасна зламалi.
Стаiць ў падлеску ствол, як дзiўны госць,
Пакрыўджаны, знявечаны, шурпаты,
Заўсёды церпяць здзек за прыгажосць
I вiшанькi, i ягадкi-дзяўчаты.
18.06.2000
3958 ЯК
ЗОРАЧКI
На скронях ўжо садоў вясновых пена,
Ды вочы – як ў мiнулыя гады,
Бо з радасцю адзначаць неадменна
Красуню доўганогую заўжды.
Чаму красы прырода не дадала?
Сярод прыгожых кветак дрэў i траў
Красы жаночай незвычайна мала,
Таму яе мой позiрк адзначаў.
Каб прыгажосць звычайнаю не стала,
Каб быў прыкметны ад яе уплыў,
Яе таму прырода раскiдала,
Як зорачкi на чорны небасхiл.
13.07.2000
3971 СХIЛЯЮ
ГАЛАВУ
Схiляю галаву перад красой,
Мне да спадобы краявід айчыны,
Ды сэрца напаткае неспакой
I асалоду ад красы жанчыны.
Цудоўнае адрозненне палоў,
На iм пабудавана ўся прырода,
Прыгожае бясконца клiча зноў,
Не можа на яго праходзiць мода.
Заўжды з настроем радасным жыву,
Бо прыгажосць дае мне асалоду,
Перад красой схiляю галаву,
Як бачу цi жанчыну, цi прыроду.
15.07.2000
4038 АРЫГIНАЛЬНАЯ КРАСА
Прыемна прыгажосцю
любавацца,
Снягамi гор i зеленню далiн,
Ды лепшае, што можа спадабацца –
Краса арыгiнальная жанчын.
Але красы ёсць вельмi небагата,
За рэдкасць значна больш яе цана,
Ад ўзнёсласцi ў душу прыходзiць свята,
Удзячны, што спаткалася яна.
1.08.2000
4171 АЗНАКА
МАЛАДОСЦI
Прыемна вабiць позiрк малады,
Краса – адзнака ранняй маладосцi,
Але бягуць, як плынь вады, гады,
I ў сталасцi – нястача прыгажосцi.
Калi патрэбна, то яе няма,
Краса тавар, што хутка сапсуецца,
Ў дзяцiнстве прападае ён дарма,
Да сталасцi ўтрымаць не удаецца.
10.09.2000
4301 ДОБРАЯ
ДУША
Вялi гаворку агрэст i шыпшына,
Чый выгляд лепей, чый прыемней смак,
Спытала iх чырвоная калiна:
«Сярод калючак вас збiраюць як?»
Красы, каб пакахалi, вельмi мала,
Калючкi могуць утварыць мяжу,
Каб шчасце на шляху жыцця спаткала,
Мець трэба яшчэ добрую душу.
10.10.2000
4345 ЦУДОЎНЫ
СМАК
Характар у красунi жорсткi,
Любiлi iх ва ўсе часы,
У ружы ссыпалiсь пялёсткi,
Знiк водар, i няма красы.
Благiя кветкi у малiны,
Да iх адносяцца нiяк,
Ды ягад пахкiя рубiны
Шануюць за цудоўны смак.
19.10.2000
4518
САПРАЎДНАЯ КРАСА
Свiдруюць вочы постацi упарта,
I позiрк то цямнее, то гарыць,
Такiя дзеi робяцца для жартаў,
Каб воку на прыгожым адпачыць.
Чапаць хай толькi iншы мае права,
Ды мова не аб тым iдзе зусiм,
Красы сапраўднай ў свеце вельмi мала,
Таму яна належыць, пэўна, ўсiм.
12.11.2000
4606 ЗАЛАТАЯ
ЗОРКА
Сукi крывыя мела крона,
Ды лiст ў вясновай ззяў красе,
Упала восенню заслона,
I сталi бачны вады ўсе.
Ад тушы, пудры i памады
Здавалась зоркай залатой,
Ды выйшлi на паверхню вады,
Як дождж палiў красу вадой.
21.11.2000
4906
БIЯЛАГIЧНЫЯ ХВАЛI
Позiрк мае сiлу або не?
Як ў спiну упарта глянуць
кралi,
I яна галоўку павярне,
То дайшлi па прызначэнню хвалi.
Шмат iдзе бiялагiчных хваль,
Але у другiм дыяпазоне,
Позiрк пiльна аглядае даль
За сваёю краляю ў пагонi.
10.01.2001
4947
НЯСКОНЧАНЫ РАДОК
Ўсё спала лiсце залатое,
Ў галлi завiс адзiн лiсток,
Удзячны золату за тое,
Адзначыў я яго здалёк.
Ў натоўпе кожнага не бачыў,
Але мiжвольна сцiшыў крок,
Бо поруч золата адзначыў,
Нiбы няскончаны радок.
17.01.2001
4983 ЗIМОВАЕ
НЕБА
Зiмовае неба, такое ж, як летам,
Але – як няпрошаны госць,
Быць трэба ў душы рамантычным паэтам,
Каб бачыць яго прыгажосць.
Красунi зiмой – як без лiсця бярозы,
Ды трэба заглянуць ў душу,
Хоць робяць гады прыгажосцi пагрозы,
Ў зiмовае неба гляджу.
22.01.2001
5027 ХТО
ВIНАВАТЫ?
Як мадэлi на экране,
Як бутоны дзiўных руж,
Прыгажосць iх з часам вяне.
Вiнаваты час цi муж?
31.01.2001
5549 ЗГАСАЕ
ПРЫГАЖОСЦЬ
Стамiлася без вiльгацi зямля,
Дажджу няма – няшчасцяў ўсiх прычыны,
I прыгажосць згасае спакваля,
Калi няма кахання у жанчыны.
17.04.2001
5844 У ЧАС
Лепш вады заўсёды хлебны квас,
Нават можна iм падсiлкавацца,
Прыгажосцi не шкадуе час,
Ў час патрэбна ёю скарыстацца.
27.05.2001
5947 РЫСЫ
КАХАНАЙ
Краса душы i прыгажосць на твары,
Ды вабны стану тонкага абрыс,
Каханую ствараю сабе ў мары,
Сатканую з цудоўных светлых рыс.
9.06.2001
5951 ПАЛКIЯ
ГУБЫ
Пяшчотныя рукi i палкiя губы,
Ды яблыкi вабных грудзей
У змозе свабоду давесцi да згубы,
Аб ёй ўспамiнаю радзей.
10.06.2001
5973 БАГIНЯ
Я радасць ўдосталь п'ю з тваiх крынiц,
Аазiсам становiцца пустыня,
Гатовы прад табой упасцi нiц,
Прыгожая каханая багiня.
12.06.2001